Vrijdag 25 november

Vandaag was het Abu Simbel dag! We gingen met het late konvooi van half elf mee, dat uiteindelijk pas om elf uur bleek te vertrekken, maargoed. Er komt dan ook een beveiligingsmeneer in de bus met een groot geweer en een extra chauffeur; you never know...
De rit vanuit Aswan is ongeveer 3 uur en 15 min en dat klopte inderdaad aardig. We vertrokken om 11 uur, om 12h30 moesten we nog 140 km en ook 14h15 waren we er hoor.
Om de rest van de toeristen een beetje te omzeilen gingen we eerst naar de kleinere tempel, voor de vrouw van Ramses II Nefertari en gewijd aan de godin Hathor aan wie zij dus gelijkgesteld wordt. Op de façade van de tempel (of eigenlijk IN de façade) zijn 6 standbeelden te zien waarvan 4 van Ramses en 2 van Nefertari. Bij hun benen staan zonen en dochters afgebeeld. Nefertari heeft een karakteristieke kroon op haar hoofd die onder andere geassocieerd wordt met Hathor. In de begeleidende tekst heeft Ramses laten aanbrengen dat hij deze tempel voor zijn geliefde Nefertari heeft laten uithakken 'voor eeuwig en altijd'.
De tempel binnen is prachtig. Natuurlijk veel voorstellingen van Nefertari die offers brengt aan de verschillende goden en wat zag ze er weer prachtig uit. De ene schildering nog mooier dan de ander en bij de ene een nog mooiere jurk dan bij de ander. Ik was wederom ademloos. Ze is echt prachtig. Ik kan wel uren naar haar kijken; ik kan er geen genoeg van krijgen.
Ramses stond haar natuurlijk bij en alhoewel het niet afgebeeld staat, kun je je met een beetje inlevingsvermogen zo voorstellen hoe hun liefde voor elkaar er in zo'n schildering uit zou zien. Prachtig.

In zijn tiende regeringsjaar heeft Ramses de onderkoning van Nubië opdracht gegeven te beginnen met het uithakken van de tempels en na 14 jaar wordt het geheel opgeleverd door de nieuwe onderkoning van Nubië. Maar de tempels hebben maar 7 jaar in hun oorspronkelijke volle luister gestaan, want toen was er een grote aardbeving waardoor het tweede beeld van Ramses bij de grote tempel zeer beschadigd raakte, want het hoofd viel er toen af. Eigenlijk zoals het er nu nog bij ligt zeg maar. Het grappige is dat de 4 beelden van Ramses allemaal vernoemd naar een godheid, behalve dus dat tweede beeld dat Ramses naar zichzelf had genoemd en juist dat beeld raakte beschadigd. Het is dan natuurlijk erg leuk om te speculeren wat de oude Egyptenaren daarvan gedacht moeten hebben...
Achterin de grote tempel, gewijd aan Amon-Ra, staan 4 beelden naast elkaar op een rij. Van links naar rechts: Ptah, Amon-Ra, Ramses II, Ra-Horachte.
Op 22 februari en 22 oktober gebeurt het zogenaamde Wonder van de Zon. Dan worden de rechter drie beelden 's-ochtends door de zon verlicht. Het beeld van Ptah blijft altijd in de duisternis, omdat dat ook de god van de duisternis is. De oude Egyptenaren konden dat toen al heel precies uitrekenen zodat het maar op 2 dagen in het jaar gebeurde. Fascinerend!

In de grote tempel van Ramses was het wederom erg rustig, want tegen de tijd dat wij daar waren, was het gros van de toeristen inmiddels naar de kleine tempel verhuisd, dus we hadden de tempel zowat voor onszelf. Dat is echt uniek! Een reisgenoot vertelde dat zij er een paar jaar eerder was geweest en toen stond er een enorme rij voor de tempel en werd je er via een verplichte route doorheen geperst zonder ergens stil te kunnen staan en nu konden we overal zo lang kijken als we wilden. Echt heerlijk! Ik heb zelfs een foto vanaf buiten genomen (want binnen mag niet), helemaal door naar achteren naar die vier beelden en er staat gewoon niemand op! Helemaal niemand! Echt super!
Omdat het zo rustig was, kon Huub binnen toch ook wel weer het een en ander vertellen, ondanks dat het eigenlijk niet mag, maar het illustreert veel meer als je een uitleg hoort terwijl je bij de desbetreffende schildering staat. Of als je ondertussen naar iets kunt wijzen waar je meer over wilt weten.
Ook hier konden we her en der weer de bijbehorende hierogliefen ontcijferen en dat brengt het echt meer tot leven. Het geeft zoveel meer inzicht in wat je ziet en wat er staat dan dat je er maar gewoon langsloopt en er alleen maar vluchtig naar kijkt omdat je weer door moet of wilt lopen.
Het was fantastisch.

Maarja, ook hier kwam weer het moment van afscheid, want om half vijf vertrok het konvooi weer terug richting Aswan. De politie was not amused met ons, want we waren te laat, waardoor het konvooi al vertrokken was en een politie auto speciaal op ons moest wachten. Maar ach, zo erg was het nou ook weer niet. Soms zijn die Egyptenaren hartstikke relaxed en soms zijn ze weer helemaal gestrest. Rare mensen.

Maargoed, toen hadden we weer de lange rit terug en dat was natuurlijk niet heel boeiend, want het was donker en iedereen zat eigenlijk lekker te dutten, dus ja. Morgen de laatste dag!